Tak. Mam kredyt denominowany we franku. Zaciągnąłem go w 2007, kiedy kurs był (z dzisiejszej perspektywy) niski a oprocenyowanie atrakcyjne.
Przez wiele lat spłacałem swój kredyt z uśmiechem na ustach, licząc sporą różnicę między moim kredytem a analigicznym kredytem w złotówkach.
W 2015 bank Szwajcarski przestał ratować walutę i uwolnił kurs. W ten sposób kurs franka poszybował w górę osiągając dwukrotność kursu według którego zaciągałem kredyt.
Brzmi jak katastrofa? Być może. Jednak nią nie jest.
Żeby nie rozwalić gospodarki, bank Szwajcarski postanowił obniżyć stopy kredytów bankowych do minus 0,75 procent. To znaczy, że będzie dopłacał tym, którzy pożyczą od niego pieniądze. Mi nikt nie będzie dopłacał do mojego kredytu, ale obniży mi się oprocentowanie. Efekt – prawie nie odczuję wzrostu kursu waluty. Magia naczyń połączonych w gospodarce.
Ale dziennikarze nie mogli sobie odpuścić takiej szansy na sensację. Okazuje się, że podobno frankowcy oczekują od rządu pomocy w spłacie swoich zobowiązań. Oczywiście natychmiast rodzi się bunt złotówkowców mówiących o tym, że nie będą płacić za gamoni, co nie potrafią czytać. Jest njus, czytelnictwo idzie w górę.
Jako posiadacz kredytu we frankach chcę oświadczyć, że nie oczekuję od rządu żadnej pomocy w spłacie moich zobowiązań. Jestem dorosłym mężczyzną i sam reguluję swoje długi. Wiem jednocześnie, jak się kończą doraźne interwencje rządu (na przykład pamiętam manewr z OFE).
Może pomocy od rządu chcą ci, którzy zawsze chcą pomocy od rządu (skoro rząd nam zesłał powódź, to niech teraz pomaga).
Ja od państwa mogę w tej sytuacji oczekiwać jednego. Jeśli mój bank przyjdzie do mnie i powie, że nie obniży mi oprocentowania, pomimo umowy, bo jednak potrzebuje mojej kasy na dywidendy dla właścicieli, odpowiedni organ przyjdzie, walnie pięścią i powie tybalnym głosem: „Umowa to umowa!”. Ale tego oczekuję zawsze. Niezależnie od kursu franka.